โดย…บังดล  คนเดิม

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พรรคพวกเอา “ลูกเหรียง”มาจากภาคใต้มาฝาก ขอย้ำครับว่า “ลูกเหรียง” ไม่ใช่”เหลียง” ส่วน “เหลียง” กินยอดมาผัดกับไข่ทางภาคใต้นิยมกันมากเรียกว่า “ใบเหลียง” คนละชนิดกัน

เป็นลูกเหรียงที่แกะออกจากฝัก เป็นเมล็ดแข็งสีดำ โดยปกติต้องยอมรับว่า ทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยแกะมาได้แต่ซื้อมาเมล็ดที่แกะเปลือกและงอกแล้ว ตามท้องตลาดจะขายในราคาขีดละ 35-40 บาท (ไม่ใช่ 3.50 บาท)หรือ กก.ละ 350-400 บาท

นึกตั้งนานว่าจะเอามากินอย่างไร สุดท้ายต้องโทรศัพท์หาเพื่อนที่ใต้หากรรมวิธีในการจะเอาเมล็ดเหรียงมากินกัน จึงทราบเล็ดลับง่ายๆ แต่ไม่ง่ายกว่าจะได้กินคือ เอามาตัดปลายเมล็ดออกนิดหนึ่ง แช่น้ำไว้อย่างน้อย 3 วัน 3 คืน จนเปลือกจะพอง แล้วใช้มือบีบเอา เมล็ดสีเขียวก็จะออกมา(ดูในคลิปประกอบ)

เมล็ดเหรียง นิยมมาทำอาหารประเภทพัดกะปิกับกุ้ง เนื้อ หรือไก่สุดแต่ใครจะชอบ บางคนก็กับเนื้อก็อร่อยดี แต่กลิ่นฉุนพอๆกับสะตอ

อีกวิธีหนึ่งครับคือนำเมล็ดเหรียงมาตัดเป็นรอยหยัก เพื่อเปิดทางให้แตกหน่อ นำไปแช่น้ำ 1 คืน แล้วมาล้างเมือกออก ตั้งให้สะเด็ดน้ำนำไปใส่ในกระสอบไนล่อนแล้วนำไปใส่ตะกร้า พอตอนเช้านำไปแช่น้ำ 1ชม.ยกขึ้นตั้งไว้แล้วแช่น้ำตอนเย็นอีก 1 ชม.ยกขึ้นตั้งไว้ ทำอย่างนี้เป็นเวลา 4 วัน พอเช้าวันที่ 5 นำเมล็ดมาแกะเอาเปลือกออกแล้วล้างให้สะอาดนำไปประกอบอาหารได้

เมล็ดเหรียงมีรสมัน ช่วยบำรุงร่างกายช่วยทำให้เจริญอาหารได้ดี มีวิตามินเอ วิตามินซี และแคลเซียม จึงช่วยบำรุงเหงือกและฟันให้แข็งแรง นอกจานี้ช่วยลอดความดันโลหิตสูงด้วยแก้อาการจุกเสียดแน่นท้อง ช่วยขับลมในลำไส้ เป็นต้น

[adrotate banner=”3″]

หรียง เป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า : Parkia timoriana) บ้างก็เรียก กะเหรี่ยง, เรียง, อยู่ในวงศ์ Mimosaceae ลำต้นสูงประมาณ 30-35 เมตร ลำต้นฉลูดมีกิ่งก้านใกล้ปลายต้น เปลือกต้นเรียบหนาสีเทาปนเขียวอ่อน มีกลิ่นฉุน

ใบ เป็นใบรวมแบบจนนก คล้ายใบสะตอ แต่ละหนากว่า มีใบประกอบมี 18-33 คู่ ใบแคบปลายแหลม ใบแก่จะเป็นสีเหลืองร่วงเกือบหมดต้น

ดอก เป็นช่อออกที่ปลายยอด เป็นก้านยาวสีเขียวสลับน้ำตาล ส่วนผลเป็นฝัก กว้างประมาณ 3-4 เซนติเมตร ยางป 20-30 เซนติเมตร ด้านในมี 12-20 เมล็ดต่อฝัก ฝักแก่มีสีดำ เมล็ดในสีดำเปลือกแข็ง ต้องแช่น้ำถึง 4 วันกว่าจะแกะเมล็ดมาได้ เนื้อในของเมล็ดสีเขียวเข้ม และมีกลิ่นฉุนมาก

           ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ด